Schetsen, deel 10

Kunst {driftig). Ophouen, ophouen, commissaris! We zijn niet benieuwd naar de bijzonderheden.

Staal. Dan mot u dat eerder zeggen, burgemeester.

Kunst, ’k Zeg ’t al tweemaal.

De Wet. ’k Mot haast aannemen, burgemeester, dat de commissaris ons ’n beetje ongepast voor de mal zit te houen, want al is de tijd verdorven, al is ’t tooneel ’n kanker in de maatschappij, dan geloof ’k nog niet, dat ze zóó iets schandelijks in andere plaatsen hebben toegelaten.

Staal {die met de hand aan het oor gretig heeft zitten luisteren). Burgemeester, dat mag ’k niet laten passeeren! — Waar staat me teekentje? — Asjeblief! Boter bij de visch! — Bladz. 19: „Doch ten teeken van overwinning en van overgave eischt hij dat zij alleen kome — nou zit me ’n krop voor me keel — ik ben ‘t niet die ’t zegt, da’s die Matterlink! — „dat zij alleen komen en dat zij naakt zij onder haren mantel.” — Nou? — In ^?t heele bedrijf babbelt ze zoo bij ’n soldaat!

Stom. En?

Tol. En niks!

De Wet. Daar zit ’k krom van, burgemeester.

Kunst. Ik ook. {een lange stilte).

Stom. Waarom doen we as ’n kudde schapen? Artikel 188 en basta!

Kunst. Ja, ik ben óók bereid artikel 188 te zeggen, maar als we zóó doorgaan, met alles te weigeren, doen we dan niet ’n beetje...

Tol. Burgemeester — wou ü dat...

Kunst .... Wees nou is stil, secretaris. Ik ben niet van gister. Je blauwe potlood, commissaris, {luider, daar Staal hem niet verstaat), ’t Blauwe potlood! Wat staat ’r op bladzijde 19 ?.. , „Eischt hij, dat zij ...

Staal. „Alleen kome en dat ze h m-h m zij onder haren mantel”.