Schetsen, deel 10

HIJ DRAAIT ZICH OM IN Z’N GRAF...    17

„En as ’t nog bij ’n vrouw bleef," redeneerde ma, met meelij voor ’t verdriet van *r dochter....

„Nee natuurlijk!”, barstte Rosetje los, verwoed over den tegenstand der ouders: „en ’k doe *t tóch! ’k Doe ’t tóch! Had me dan niet laten schilderen! Had me dan viool laten leeren!”

„Dat hadden we, as we van naakt hadden geweten,” praatte ma: „Je neef most met zoo iets bij tante Thea ankommen — as-ie vioolspeelt!” „Dan wacht ’k tot ’k meerderjarig ben,” dreigde Rosetje in felste revolutie.

„Wat zeit ze?”, onstuimigde pa, de vuisten ballend, in de gevaarlijke houding van iemand, die vastgehouden moet worden om niet te vechten: „Wat zè-je, brutale arregante kwaje meid!”

„Nou toch! Tóch!”, baldadigde Rosetje door alles heen, nou de illusie lag: „zóó as ’k meerderjarig ben, neem ’k zooveel modellen as ’k noodig heb.” „De kamer uit!”, dreigde pa, vervaarlijk snuivend: „oogeblikkelijk!”

„’k Denk ’r niet an,” snikte Roset en voor ’t laatst hopeloos betoogend: „ .... as de dochter van de Fransche consul wèl mag en Lies van Houten wèl mag ... .”

Doch terwijl gromoe ’r innige goedkeuring meeknikte, op elk woord ’n wiegelend zegentje leggend, snee ma klassiek-van-gebaar ’t tafelkleed door.

„Al klets je van nou tot ’t jaar honderd,” wreedde ze: „zoolang as wij leven gebeurt ’t niet. Afgeloo-pen!” En pa, die de tragiek nog niet smartelijk-genoeg vond aangedikt, strekte somber de vijfvingerige hand naar de zij der étagère en wrokte: „ .. .. Néé, zoolang wij leven, je moeder en ik, teeken jij géén bloot — en as je 't doet as we d’r niemeer zijn — as je — as je — dan draai ik me om in me graf!”

Schetsen Falkland. X.    2