Schetsen, deel 3

Leeuwtje zat over me. Leeuwtje is een klein ventje, met groote „idealen.” Eén daarvan is, dat hij nog altijd een „ideale” vrouw zoekt.

Ik had hem zoo juist voor Mast een kop koffie geoffreerd.

Het was guur weer en Leeuwtje was stil.

„Weer verliefd?”

„Nee.”

„Waarom kijk je dan zoo sip ?

„Ik . .. ik” ...

De ik-ken werden onderbroken door een niesbui.

„Kou gevat,” bromde hij. En om z’n neus te snuiten, trok hij ’n zakdoek uit z’n jaszak.

Ik lachte. Een paar menschen er om heen lachten. Leeuwtje moffelde z’n zakdoek met vlugheid weg. Want ’t ding zag er uit, alsof ’t een paar uur in bloed had gelegen.

„Heb je ’n neusbloeding gehad?”

„Nee.”

„Gevochten ?”

„Nee, nee!*

„Mensch, wat ben je nijdig!”

„Laat me fatsoenlijk uitniesen. ”

Hij nieste dan ook uit. Maar ’t gekietel in z’n