Schetsen, deel 3

66    SPROOKJES VAN DIEREN.

Hatty: „Mijn dochter zal ook komediante worden. Ze zal de menschen doen huilen en veel geld verdienen.^w Zoo begon zij Hetty onderricht te geven, deed haar de geluiden van het bosch nabootsen en liet haar spreken met de stem en het gebaar van een groot mensch.

Na jaren was Hetty een zeer kunstige komediante geworden.

De boeren en boerinnen uit den omtrek luisterden met ontzag, als het kind vreemde vertooningen gaf. Maar de moeder had één verdriet: Hetty kon niet zoo mooi snikken als de jonge prins het gedaan had bij het lijk zijner moeder. Zij sloeg het kind, kneep het kind, prikte het met spelden, maar dan schreeuwde Hetty wel, maar het waren geen tranen om een doode levend te maken.

Toen ze eens weer geslagen was, klaagde Hetty haar nood aan Hitty die tevreden te eten zat, vet als een varkentje.

„ Hitty, Hitty... ik ben zoo ongelukkig, want ik kan niet zoo mooi huilen als mama het wil!"

Hitty keek haar aan met groote gele oogen, maar knabbelde rustig van zijn voer.

„Het is toch vreemd, dat Hitty niet spreken kan,” dacht Hetty. En ’s avonds vroeg ze aan haar moeder :

„Mama, waarom spreekt Hitty nooit ?”

„Konijnen spreken niet.”

„Maar de hond blaft en de kat miauwt en de duif kirt en de nachtegaal fluit... Mama: heeft Hitty dan geen enkel geluid ?”

„Nee, konijnen zwijgen altijd.”

„Is dat niet vreeselijk mama?”

„Ze zijn zoo geboren.”

Zoo gebeurde het, dat Hetty stiller werd en dikwijls naar den tuin sloop, ’s morgens, ’s avonds en