Schetsen, deel 3

DE BEGRAFENIS VAN ARI.    *5

terwijl Koos voorzichtig twee kransen opnam en naar de voorkamer droeg. Zoo voorzichtig deed Koos ’t niet of moeder lette ’r op en in eens wegzakkend in snikken tegen Dora, met de armen om d’r hals, huilde ze hardop — „O God, daar gaan de kranse... Ze brenge ’m wèg! Ze brenge ’m wèg!”

Vader boog zich voorover en snoot z’n neus. Oome Hein, die ’t meest vooran stond, kreeg rooie oogen en Bet, atbrekend d’r gesprek met Van Klaveren, begon mee te snikken.

„Kalm nou wat moeder.”

„Toe nou moedertje.”

„ ... O God de kranse !... de kranse ! ”

Door bleef toekijken zonder huilen. Star, idioterig, zonder begrip van de dingen, zag ze Koos met den grooten krans van de Welders voor z’n borst en den student die ze overnam. In d’r voorhoofd was ’t zoo dof, zoo leeg, dat ze moeite had om de oogen open te houen.

En een voor een gingen de kransen de deur uit, tot de leunstoel z’n leege armen gaperig strekte.

An de voordeur stond ’n heer met ’n hoogen hoed — iemand van de begrafenisvereeniging — en las van 'n papier op....

„Meneer Derksen Meneer Koos Derksen____

meneer Jacob Plas .... Meneer Hendrik Derksen....

Correct en stil ging vader door de voorkamer de gang in. Koos, Jacob en oom Hein volgden. Even was er stilte. Van benee gonsde gepraat op. Moeder lag stil te snikken tegen Dora, die in ’t gaslicht zat te kijken en voor niets aandacht had.

„Tweede rijtuig.... Meneer Jan Derksen.... Meneer Gerrit Derksen .... Meneer Welders....” Langzaam kwam de voorkamer leeg, leeg met stoelen die schuin stonden en ’n tafelkleed dat