Schetsen, deel 3

met rust correspondeeren ... Wimpje ! Wimpje!... Niet zoo ver van het hek weggaan, Wimpje!. . . Wimpje !.. .”

Ingespannen herlas ze wat ze geschreven had, schreef weer verder............

„ ... Zij zouden er een flinke meid aan hebben en zorgzaam voor het kind. O, Truus, dat is hier ook al een getob met die meiden. Het zijn j u ff r o u w e n, maar zij k n o e i e n en bedotten en dan maar weer weg; de emacipatie” — hier bleef mevrouw in nadenken öf ze ’t goed geschreven had en dan met een zet, resoluut verder: „werkt heel slecht bij die lui vind ik. Mietje kookt lekker en is hier al goed gewend.

Zij doet mij denken aan het Jansje type, hare moeder is ook een Abcou’sche en heet Van Swieten.

Wij hadden al een paar malen visite, ook van den meester en verleden week weder met zijne vrouw. Zij vonden”...........

Bladzijde was weder vol. Wat vermoeid leunde mevrouw’s hoofd op de witte hand, zinnend op meerder nieuws, dat Truus interesseeren kon. Er gebeurde zoo weinig in de dagen, zoo heel weinig... Alle dagen waren hetzelfde, lief, vriendelijk... vandaag sleepasperges ... en...

Ineens gil-schreeuwde Wimpje, mondje vierkant gespard in ’t gezichtje paars van huil-inspanning.

„Wat is ’r nu weer? Wat is ’r nu weer?” zei mevrouw, ongerust, opstuivend.

„ ... Zie je wel, stoute jongen, stoute jongen... Dat komt er nu van !... Laat me je handje eens kijken . .. Nou ... Nou ... Zoo erg is ’t niet, hè ? ... Dat komt ervan als je met je hamertje slaat... Je mag niet met je hamertje slaan... Heeft paatje ’t

Schetsen Falkland. III.    n