Schetsen, deel 7

8o    VEGETARISCHE DROOM.

»Wij staan niet stil,” schreeuwde een brood en vinnig-vloekend nou de capucijners ’t leelijk voorbeeld gegeven hadden: „wat duivel bezielt jullie ijdeltuiten! Is graan ’n tikje geringer dan ’n koe? Bewegen mijn wortels niet in den grond, draaien mijn blaeren zich niet naar ’t licht, treuren wij niet als ze ons hakken en kerven? Wordt ’r niks vernield als ze me fijnmalen?”

„Daar is iets van aan,” zei de philosophische koe: „meermalen als ik gras van den grond scheurde sprak mijn geweten.”

„En,” viel een flesch melk haar in de rede: „is het behoorlijk, kunstmatig uw vocht te verwekken? Ik was voor het kalf bestemd, nimmer voor rijstebrij. Gelukkig dat ik het bezuur als ’k maar even kans zie.” „Bacterie,” sprak een fijn-geciseleerde stem.

Maar het gepraat werd er niet door gecoupeerd. Om beurten klaagden groenten, vleezen, sauzen, vruchten, gevogelten tot het een algemeen gekijf werd. „Met visschen debatteer ik niet,” keef de garnaal;

„jullie vreten even gulzig als andren”----

„Mocht wat,” zei de baars; je eet wat je krijgen kan. Van water kan ik alleen niet bestaan”....

„’n Haas of ’n konijn hebben geen recht te klagen,” zei ’n schotel koude aardappelen in ruzietoon: „Jullie respecteeren mij niet — waarom zou je zelf ontzien worden?”

„Ik,” lachte een roodkoperen pan: „ben misschien de wijste, al ziejegezamelijkopmeneer. Ik verdelg niet — ik verga niet — ik blijf Cu, eenvoudig Cu, onbewogen Cu. Dies, mijn etende, vretende, moordende en vermoorde vrienden kan ik mij veiliger dan gij beroepen op den strijd der soorten die het Dier Darwin vermeent ontdekt te hebben. Alle levende stof is stuff. Vernielt elkander in lijdzaamheid en met mate, tot geleerde Dieren er in geslaagd