Schetsen, deel 7

NAPOLÉON HEEFT SLAAP.    25

ratten, bang voor een krakende trap, bang voor ieder geluid dat zich van andere geluiden door lugubers, nachtangstigs, onverklaarbaars onderscheidt.

’s Morgens was Alice onverschillig, ’s middags was Alice brutaal, ’s avonds was Alice aarzelend-vrees-achtig, ’s nachts was Alice van eene schrikachtigheid die zelfs niet bedaarde na het kijken onder het bed, in de kasten, achter het haardscherm.

Ik verhaal u dit alles natuurlijk niet om Alice In ’n obscuur licht te plaatsen, nóch om haar te verontschuldigen : eene vrouw wier leven verwoest wordt door een sociëteit-loopend echtgenoot of door ’n nachtpit die tot 's avonds twéé precies in ’n café plakt — eene zulke vrouw kan mijn pen gevoegelijk missen: die heeft haar tong, haar verwijtingen, haar dreigementen, haar zenuwtoevallen, haar mokken, haar aangebrand eten.

Tot aan de tanden gewapenden heeft men geen Faberpotlood ter extra-defensie.

Mijn vrind bij de lantaarn, dacht in minder tijd dan ik noodig heb om deze paar overpeinzingen neder te schrijven, aan de scènes, die hem wachtten en met een goedgemeenden, goedbedoelden spoed sloeg hij ’t hoekje om, benauwd de vele uren met ’n paar minuten te vermeerderen.

Op het bordes trok-ie sukkelend, mistastend z’n bottines uit, veelbeproefd middel dat evenwel op den duur niet helpen moet.

Het gehoor eener gehuwde vrouw verscherpt met het klimmen der jaren (scheurkalender-devies).

En na dit gewoonte-gebaar stak hij zoo voorzichtig als een geneesheer die een wonde sondeert, den sleutel in het slot. Eenmaal. Tweemaal. De deur weigerde — de grendel zat er voor.

Het werkte ontnuchterender dan zes standjes.