Schetsen, deel 13

95

Alleen in èèn tent was ’n zeurig, blerrend gehuil van ’n zuigeling.

’t Kamp lag in ’t donker. De vormen der wagens leken sombere silhouetten, met klein verlichte ramen.

Zacht motregende ’t.

Over ’t modrige pad kwam een kerel, groot, ruw. Over z’n schouders b engelden zakken; 'n hoekig vierkant.

„Bè-jij daar?”

„Ja...”

„Wat sta je te slape?. .

„Ik wacht je...”

„Hè-je wat verdiend? ... Nou?. .

„Niks..

De man vloekte razend. Eerst wou-die d’r slaan. Toen scheen-ie te denken. Kwaadaardig smeet-ie de zakken neer:

. . . „Lui beest!. .. motte wij voor jou zorge? . . . Madam!... Luie madam!... Ik loop me poote kapot... Jij vreet alleen . . . Da’s uit nou! . .. ’kHeb anmoeder genog. .. Stik voor mijn part!... Lamme beroerling!”

Ziedend van drift, smeet-ie de deur achter zich dicht.

Stil bleef de meid.

Suf keek ze op naar de lucht. Grauw, bijna zwart, ’n dreigende diepte, ’n Peilloos, wanhopig zwart.

In de huizen was licht gekomen.

Gele, stralende vakken in den nacht.

’n Beweging van donkere schimmen.

Ze zag ook dat venster met roode gordijnen, leuk-rood, vriendelijk, gezellig.

Wezenloos keken haar oogen naar den rozigen schijn. Ze dacht an de handen, blank, met den ring, den diamantenring.