Schetsen, deel 13

15

rijst op- gaar-af-worden is, is gevaarlijk: je brandt telkens het voorste tipje van je tong. Maar vischbakken dat is iets afschuwelijks.

We bezitten alleen een geëmailleerde kleine omme-letpan. Die hebben we op het petroleumstel gezet en er een klein tikje slaolie in gegoten. Dat was het idee van Lou. Er kon maar een botje tegelijk in en dan nog stak de kop of de staart over den rand heen. Wat een eigenwijs, vervelend beest. Een ellendeling! Zóo lag-ie in de pan of hij krulde om als een halve maan. Wat we er aan deden was nutteloos. Lou hield zijn kop met een mes, ik zijn staart met een vork naar beneden, maar toen begon-ie middenin op te bollen, „Je heb er te weinig olie in gedaan,” bromde ik. „Je ben gek.. . er is nog te veel in.”

„Nou je ziet toch wat ’t beest ’n grimassen maakt!” „Dat ligt an de pan...”

Het was om wanhopig te worden. Toen we weer allebei drukten, spleet het dier open en bobbelde het vleezig gedeelte naar alle kanten weg. Het leek een moes. De vinnen waren vast gebakken en de kop was nog net zoo rauw als in het begin. Toen kwam de geweldige moeilijkheid om het gespleten dier om te keeren. Door de verschillende fragmenten geduldig los te bikken lukte het. De kleine keuken stond vol walm. Eindelijk was het beest klaar, maar in plaats van één visch, kwamen er twaalf bleeke of verbrande brokjes uit de pan.

„Zoo hoort het,” zei Lou: „ik heb ze zoo dikwijls gezien.”

Het pannetje was nu zóó aangebakken, dat we het eerst met water omspoelden, wat een onsmakelijke