Schetsen, deel 13

I 26

elkaar weer bij de schouders, ’n Stompje sigaar priemt tusschen zijn knoedel vingers op haar rug. De gezichten zijn roodzweetend, moe van ’t dansen en drinken.

De heupen schokken zinnelijk bij eiken hoek. Roem-roem-roem-roem. En dan neemt-ie opeens ’n zet, in ’n rechte lijn, zij achteruit heupend, alsof ze angstig wegdribbelt — hij, toeloopend met slofpasjes, d’r dringend naar een hoek, maar dan weer in ’n draai verder, zweetend, vermoeid, met ’1 sigarenstompje priemend tusschen de vingers.

Roem-roem-roem-roem. Roem-roem.

Nou draaien d’r twee vrouwen, ’n dikke, paarse met boerenkap, gouden ijzers en uitzwellende heupen en ’n bleek meisje met groote bruine oogen, die probeert in de maat te blijven.

Bons. Ze worden aangeschokt, weggebuffeld door ’n boer op fluweelen toffels. Stevig heeft-ie z’n boerenmeid vast. Pootig trapt-ie met z’n hielen en slaat ze aan tegen z’n broek. In z’n eene hand walmt een inbrandende sigaar. Zij schobbert verhit mee. D’r geelbruine, gepolijste haar is hoog opgenomen. Groote koperen knoppen glimmen in d’r rooie ooren. Zijn zweetende, zwartachtige hand pleistert op haar witte jakje, dat er in rimpels en plooien onder fietst. De zware baleinen van d’r corset steken uit en ’t vergulden kruisje aan de koperen ketting bengelt en hupt aan d’r hals.

Achter staan d’r twee stil, die óp zijn. Da’s ’n rijke met ’n nieuwe meerschuimen pijp. Mollig wrijft z’n knuisthand om de dikke taille van de vrouw.

En dan komt d’r weer ’n veldartelerist met kort geschoren rood haar en ’n verdikten neus.

Roem-roem-roem-roem. Roem-roem.