Schetsen, deel 13

124

Nummer vier is natuurlijk de pianist. Met z’n rug zit-ie naar ’t publiek, maar z’n lange nek permitteert ’m te spelen en de zaal te zien. Z’n haar is kort geschoren. Z’n gezicht is gemeen-rood, gemeenverlept, z’n oogen staan bloederig, branderig-groot van drank.

De dikkert, de violist, is de baas. Die tikt met z’n strijkstok ’t begin aan en zet de melodie snerpend in. Het basje beheerscht den boel. De boeren hooren niks van de muziek. Ze dansen op het roem-roem, roem-roem, op de twee tonen van ’t basje. Die geven de maat an. Die doen zoo lekker dansen.

„Wals heire!” —, brult de pistonnist.

’t Basje geeft ’n stomp tegen z’n bas om stilte te krijgen.

„Wals heire!”

R oem-roem-roem-roem.

’t Orkest martelt den deun van Sei nicht böse en ’n veldartillerist zet den dans in.

Z’n roode pluimpje dobbert op z’n schuinhangende muts. Z’n rooie vleeschhand plakt om ’t uitzwiepend corset van ’n boerenmeissie van zestien jaar met ’n mopsneus en goudgeel, loshangend wolhaar. D’r rokken gieren strak weg. D’r rooie kousen spillen in d’r bottines.

Roem-roem-roem-roem.

Vlak daarachter walst de groenteboer met de dienstmeid van den grooten kruijenier. Wonderlijk eerbiedig houdt-ie d’r op ’n afstand. Hij danst in hemdmouwen. An de ellebogen zijn nieuwe stukkies ingezet. Z’n handen liggen teederlijk gespreid op de schouderbladen van de meid.

Op ’t groen en wit pompadour van d’r japon plak-