Gevleugelde daden

52    VIERDE KAPITTEL.

„Pa”, mijmerde Amélie, over vijf en twintig jaar is alles veranderd. Eenig!”

„Hoe zoo, kind?”

„ Omdat ’t móét, pa. Wat je nou benejen ziet is dunnetjes — vin u niet? Daken en nog ’ns daken. Je kan zóo zien, dat niemand ’r ’n sikkepit om maalt hoe z’n huis ’r van bóven uitziet. Allemaal vieze schoorsteentjes en smerige gootjes — vin ü dat móói, pa?” „Nee, zeker niet,” zei meneer met z’n voeten langs ’n reuze-populier ritselend: „en die róókende schoorsteenen —• bah, wat krijgen we ’n tractatie uit die pijp — laten we wat op zij vliegen! die rookende schoorsteenen vind ’k èrgerlijk. D’r is ’n verordening op ’t kleedenkloppen, ’r komt ’r natuurlijk een op ’t schoorsteenrooken. ’t Is ongeper-miteerd hoe de menschen benejen de lucht boven vervuilen. Dat verandert.”

„En dan moeten wij ons dak wat in orde laten maken door den tuinier, Piet. Want niewaar, Piet, als onze kennissen mee gaan vliegen, zal je ’t meeste bezoek door ’t zolderraam krijgen. Dat moet je laten vertimmeren, Piet, met ’n nette balustrade en wat bloemperkjes en schulpen ....”

„Nee,” weerlegde meneer: „we kunnen nou nog alleen platte daken gebruiken en op ’n plat dak, zónder schoorsteen — bah, hier rooken ze scharren ! — kun je de keurigste perken onderhouen____”