Kleine verschrikkingen

80    DE EERSTE KLEINE VERSCHRIKKING.

als ’t kind las kéék de moeder — als ’t kind sliep, in ’n andre kamer lei, zag ze ’t kind, terwijl ze praatte en redeneerde. „Ze heeft vandaag haast niets gegeten⁹, kon ze zeggen met ’n vreemde troosteloosheid en ’r handen sloten dan slap in ’r schoot. Dronk ’t kind ’n glas melk, be-smeekt door de moederstem, langzaam-verveeld slurpend, dan zat ze geduldig beloften van cadeau’s te doen — die ze niet geven kon, omdat ze zelf door familie onderhouen werd — en ’r „goddank*, als zoo’n glès leeg was, klonk in verliefde vervreugding.

Van Vliet, ’t renteniertje uit Den Haag, was ’n wel ander type, goedig, grof, dom-mal met z’n jongen en meisje. Z’n vrouw, zwak menschje met ’n hartkwaal, praatte luttel. Hij, robust, paars-rood van gezondheid en ouwe bourgogne, ging naar de stad om vliegers te koopen, om ’n ezel te huren voor z’n jongen. Dat jongen, zei-ie met 'n genoegen-beslotenheid, die je pijn dee omdat ’t ventje tuberculeus was en al eens aan ’t voetje geopereerd. Luidruchtig, joviaal, dee Van Vliet an iedereen confidenties. De dokter had ’m gezeid, dat ’t beslist verkeerd, beslist noodlottig kon zijn, als z’n vrouw met de hartkwaal nóg ’n kindje kreeg, dat ’t niet mócht. Hij hardnekkig-overtuigd en z’n vrouw schuchter-overtuigd, lachten daar om. Ze waren geloovige