Kleine verschrikkingen

DE EERSTE KLEINE VERSCHRIKKING.    111

krans met de levende bloemen, de dauw-volle kelken, ’t opstuivend groen af.

„Is die krans voor me dochter?”, — vroeg-ie tegen den kalkmuur geleund.

„Ja meneer,” zei Ari ’m toereikend.

De ouwe bediende kreeg den krans in z’n handen.

Even bekeek-ie ’m van onder tot boven, toen liet-ie ’m vallen.

Heftig de handen voor de oogen smakkend, barstte die in zulk hartstochtlijk gesnik los, dat de kindren verlegen naar de deur weken.

De krans schuin rustend tegen z’n knieën, bewoog met ’t geschud van z’n lichaam.

Lange woordlooze klagingen ontslurpten z’n keel.

„Kom,” zeiden we, ’m naar de voorkamer steunend.

En Ari zelf achter z’n brilleglazen huilend, droeg de bloemen achterna.

Met het hoofd op de tafel, bleef-ie snikken, terwijl wij henen slopen.