Schetsen, deel 9

64    ACHTER    DE    SCHUTTING.

ons allen bewelriekt — gelijk passend is voor hollandsche tuintjes — bogen zachtkens onder den winddruk en de kater van n°. 12 (inderdaad ik kén m’n buren) kuierde met gespannen staart over de achterste schutting, rustig mauw-mauwend in vriendelijk betoog tot een poes in ’n zonpias verderop.

Uit het bovenraam hing m’n buurvrouw, wijs het hoofd knikkend, óók verbolgen op Engeland.

„Jawel. Jawel," zei ik eindlijk bedeesd: *we willen ’t hopen" ....

„Hópen, meneer!" schreeuwde hij, z’n pijp op het netjes geverfd schuttinkje vergruizelend — en dat zegt wat —: „we willen niks hopen, niemendal hopen! We motten dóén, meneer. Hopen kennen we allemaal. Maar dóén, meneer! Doen! Wij motten an Frankrijk en an Duitschland en an Italië en an Rusland schrijven dat ze ’t zelf motten weten as ze de Boeren laten uitmoorden. En as Rusland dan in Engelsch-Indië valt en Spanje neemt Gibraltar en Frankrijk Faschoda en we met z’n allen Londen bombardeeren, dan wil ik wel is zien, meneer, wat ze tegen ons doen. An ’n Engelschman mot je je tanden laten zien en niks geen genade! Lang genoeg hebben we geduld gehad, meneer! En nou mot ’t ’r op los en stevig!"____

Met z’n vuist sloeg hij op *t schuttinkje en keek grimmig naar m’n kippenren, waar de haan ijverig de kippen poogde te lokken met een maïskorrel.

Overigens was de rust in het huizenblok zeer paisibel.

Er kefte geen hondje en er blerde geen kindje.

Alleen klonk het vijandelijk geluid, in een keuken naastan, van magere lapjes die tot gehakt werden geklopt — biefstuk verdoolt zelden in deze dreven van ribbevleesch en varkenscoteletten.

Nog een pooske praatte de ouwe heer over politiek.