Schetsen, deel 9

De zon had de Indische kers, de zonnebloemen, de geraniums van ’t schuttingperkje den heelen morgen bevlamd. De kelken hadden gegurgeld van pret, met gele en oranje en lila en fluweel-roode giegelschuddinkjes. De bladen, stuiperig druk in den wind, slurpend ’t licht en ’t weer kittig verstuivend, waren aan 't joelen geweest, alsof ze gingen vlerken en fladderen over de daken naar ’t gul-gouden branden en gloeien der wolkjes — ze hadden de stengels berukt, buigend naar ’t wirrelend, fel-glan-zend gras, mekander beklukkend met sponzige smak-jes. En mee met ’t zilver-gedein, ’t spartlend geboor van zonlicht in de kolkjes en vluchtingen van groen, bewogen de Indische-kers-kelken, spettend en vonkend, schreeuwend en lachend, baldadig uitgillend ’r galmen en kreten, driest en rapmondig ’r geel en wijnrood en fronsend oranje tegen *t tierig groen schaterend. Rustig van knikkling had de zonnebloem ’r bronzen gelaat met den gouden ringbaard bewogen, zwaar van groet naar den puurwitten schijn — en de geraniums, geborgen beneê in ’t geschuim van blaren en sprieten, hadden ’r hartebloed in schuwe verrukking gestameld.

Zingend, dorloteerend, als ’n kind dat schelpjes