Schetsen, deel 9

Gesproken werd ’r geen woord.

Oom Jan zei niks — vader niks. Elk woord bij zoo’n gelegenheid is te veel.

Vader, snikkend, stapte ’n de koets. Oom Jan, ging te voet terug van ’t kerkhof.

Maar ’s avonds, toen vader ’t in z’n leeg huis niet kon uithouen, toen-ie de hand van oom Jan nog vóélde — heeft-ie me wel tienmaal verteld — toen nam-ie ’n rijtuig en vroeg an vrienden van Jan ’t adres van z’n kamers.

Dol, hé — dat zoo iets gebeuren kan!

„’k Had net naar jou willen komen,” zei oom Jan, boven aan de trap.

In ’t donkere gangetje drukte ze mekaar nog eens en nog eens de hand.

Toen begon oom Jan, die grijs was geworden, als ’n beer op en neer te loopen en zei:

„We zijn twee vlegels geweest, Johan.*

„Dat zijn we,” zei vader.

„Als ’k ’r éérder van geweten had,” gromde oom Jan, met ’n driftgebaar van z’n hand dat z’n pijp dee breken: „had je me vroeger bij je thuis gezien. Heit ze erg gelejen?”

„Gelukkig niet,* zei vader en om ’t gesprek ’n andere wending te geven — ’t praten over de doode moest voor Jan pijnlijk en hinderlijk zijn — sprak-ie moeilijk glimlachend:

«... Je breekt ze nog altijd, Jan.”

„Ja,” zei oom Jan stug.

„Geef mij ’r ook een — als van ouds,” zei vader. Toen zei oom Jan iets dat vader met groote oogen dee kijken.

Met ’n eenvoudig gebaar wees-ie naar het oude pijpenrek:

„Daar hangt je laatste nog.”

Dwaas van tasting ging vader op ’t rekje toe,