Schetsen, deel 9

Baboe was naar Holland gekomen, Baboe kon ’t niet aarden. Toen ’t nog zomer was, zomer in ’t Gooi, waar de Indische familie een villa met grooten tuin gehuurd had, scheen ze een poos te zullen wennen. Als ’t broeiend zonnetje de futlooze blaren schrompelde, de bijen van bloem naar bloem gonsden, de eenden in den vijver schrokkig kroos haptenen kwakend doken, de schelppaden schuwden in de blakerende hitte, liep ze stil-vergenoegd, besmulde de warmte. Minny, ’t kindje dat ze had zien geboren worden, hield ze dan aan ’t handje, voorzichtig stappend, gebroken genegenheidswoordjes pratend. Ze hield razend van ’t meisje met de zijdige krullen, dat stamelde, kreetjes zei. Ze hield ook van de andere kinderen èn van mevrouw. Was er zoo’n hééte dag, dan zochten ’r kleine voeten de barnende zand-kuiltjes bij ’t terras en ’r oogen, ’r Javaansche teer-melancholische oogen monterden in ’t donker wimper-beweeg. Regende ’t, schorde de wind, bleef de zon achter wolken kniezen, dan leek ’r lichaam in de ruimten van sarong en kabaai te vluchten, dan werd ’r gezichtje mager en de oogen spanden vergroot, als in triestiger staring. Ze had warmte noodig, warmte die ’t gras vergeelde, warmte die de aarde dee hijgen,