Schetsen, deel 9

HET GEVAL SCHMIDT.    195

vroolijkheid? Nee, je kon ’m niets laten blijken. Je mócht niks zeggen, niks vragen. „Op m’n woord,” zei de majoor: „’t Is ’n kerel om je hoed voor af te nemen. Gewoon volhouen ’n zoon die ’n schoft is, is geen zoon en dan lollig doen, terwijl je van binnen kapot ben — ’k heb ’r respect voor” ...

’t Werd vier. Schmidt, gebogen op z’n stok, den hoogen hoed op ’t stoppelig grijs, ’t gelaat hard van snee, stapte ’t pleintje over. Achter de zwart-glim-mende ramen der societeit, werd-ie door allemaal bekeken. En ’n kameraadschappelijke, vrindelijke warmte kwam over ze. Daar zat ras in dien ouwen man, ras in ’t afsnijden van ’n zoon, die geen zóón voor ’m was, ras in de grollen, die-die met verweerd gelaat vertelde om in ’t lachrumoer te vergeten wat z’n oogen gecerneerd, z’n rug gekromd had.

„’n Ander zou ’t in drank gezocht hebben,” zei Heuvel, die in de verste verte niet sentimenteel was, toen de stok in den vestibule-bak klikte.

„Bonjour Schmidt !”, riep de overste uitbundig van ’t omber-tafeltje.

„Bonjour!” riepen anderen.

Schmidt dee als gewoonlijk. De gebaren van eiken dag waren in ’m gevreten. Hij las z’n krantjes, kreeg ’n kring om zich heen, ’n óngewoon breeden kring, ’t Leek of ze ’m de cour maakten, ’r Was in hun oogen de belangstelling, de prettig-luistrende belangstelling van vrinden, die ’n vriend, thuis van ’n verre reis, aan ’t woord laten.

’t Maakte Schmidt onrustig.

Toen keek-ie met de vermoeide oogen, de oogen die diep in de kassen leien, naar de grauwe keien van ’t pleintje, naar ’n dakvenster broeiend van avondpurper-glans en droog zei-die ’n mop, ’n mop uit z’n jonge jaren. Maar toen-ie de pointe gelanceerd had, was ’r geaarzel in den kring. Ze glimlachten