Schetsen, deel 9

184 ANALYSE VAN NOG EEN GEMOEDSTOESTAND.

maken voor de zeven haantjes apart. En toen ze mekaar bleven mishandelen en ’r een ’s morgens met onherkenbaar bebloeden kop dood lei separeerde ze de rakkers.

»Mevrouw — u mot ze an de poelier verkoopen,* zei Jansie.

„’k Wou dat je ’r *n paar voor mij liet slachten/ zei moeder.

„Verkoopen! Slachten! Wat zijn jullie toch voor miserabele menschen! * schold Regina, driftig ’r sigaret neersmijtend: „jullie heb geen grein hart! De diertjes die ’k zélf gevoed heb, die’k heb zien groot worden, vermoorden om door misselijke gulzigaards te laten opeten ? 'r Gaat *r niet één ’t huis uit, niet één!*

„Geen kippen wegdoen — geen eieren opeten/ zei bleeke Jansie schuw: „hoe mot ’t dan met de eieren ?*

„Daar zal ik voor zorgen,* zei Regina.

Ze zorgde er slecht voor.

In ’t Najaar — of alles met ’r spotte — werden *r drié kippen tegelijk broedsch. En omdat ’t ’n gruwel is de zoete instincten eener kip-moeder te verstoren, werden ze op eieren gezet, op stille plekjes. Er kwamen ongelooflijk veertig kuikens van, zeven kippies, drie-en-dertig haantjes. Vier kippies stierven aan poot-verzwakking, drie haantjes leien ’t af. Met de zes jonge haantjes van ’t voorjaar en den grooten Stamvader-haan, waren er welgeteld zeven en dertig hanen.

Jansie lachte zich in de keuken en bij 'r vader thuis ’n ongeluk:

„Je lacht je 'n kriek, vader: de ouwe poes het al weer jongen en met Siepie is 't werachtig ook mis en nou zéven en dertig hanen!*

„Dat houdt ze niet vol,* zei de timmerman, zwaar gnuivend.