Schetsen, deel 9

HUISSLEUTEL.    123

zoekend wrikkend op ’t benauwend boord, en de zwarte diepte onder de tafel bestarend met oogen wier wit bloedrig bewaasd was, zei-ie plots stevig-besloten: „ik heb ’t uit gemaakt, vast uit” ...

„Zoo,” herhaalde de vader en ’t boterhammenmesje kwaadaardig in de hand klemmend, de lippen in bijtend beweeg, smeet-ie ’r de ouwe verwijtingen uit: „Zóó! Heb-ie ’r dan leeren kénnen! Nou je naam overal in opspraak is! Nou je in de modder gelegen het! — Zoo. — Zoo. Zijn wij nou weer goed genoeg? Wel ja — we houen’r’n herberg op na. In geen weken na z’n ouwers omgekeken, in geen weken ’n voet over huis gehad — ’n brutale bek opzetten as we ’m waarschouwen voor dat creatuur, dat schépsel waarvan de halve stad *t leven kent — en nou anschellen in ’t holle van den nacht!* — 't Mes ketste wrevelig op ’t bord.

„Nou* —, suste moeder: „Je ziet nou toch wel dat-ie ’r spijt van het — dat-ie ’t ongedaan wil maken — berouw komt nooit te laat...*

„Dat weet ’k al niet,* gromde de man: „andere ouwers zouen je de deur wijzen! Voor mijn part blijf je — voor mijn part ga je! Da’s, as ’k ’t wèl heb, de derde maal dat-ie ’tuit wil maken*...

„Nee, nou is ’t radikaal uit,* praatte resoluut de zoon, stevig het tafelduister toesprekend: „vroeger dacht ’k — vroeger geloofde ’k — maar nou heb ’k zélf bewijzen dat ze me beliegt — nou — nou — ’t Is uit! Al knielde ze voor me!*....

Sterk ging z’n stem naar het zwart onder het tafelblad, leefloos dwaalden z’n oogen die gloeiden alsof-ie gehuild en geraasd had.

„Zoo,* zei vader nog eens: „en heb-ie Vrgezèid?* „Nee,* aarzelend verweerde de zoon: „als ’k’t’r zèg, het ze d’r praatje klaar, palmt ze me weer in — ik zal ’t V schrijven” ...