Schetsen, deel 9

HUISSLEUTEL.    121

Even stak z’n mager lijf in ’t venstergepuil.

Toen zei-die norsch „O, ben jij ’t!”, en stompte het raam dicht.

An den toon van z’n stem, an z’n stug lichaams-bewegen, an de stroefheid waarmee-ie de dunne lippen plette, an ’t aarzlend gekijk van den grond naar z’n bord — vóóral an de drift van z’n omlaag roepen merkten ze daadlijk dat Henk ’t was — Hènk — Hènk — en dat nou, om tien uur.

Trui flapte d’r boek toe.

Van lezen kwam nou toch niks meer.

D’r kous-voeten zochten onder tafel de door roman-emotie uitgewipte sloffen, d’r rooie lees-oogen betastten vader’s gezicht, dat in harder plooien verrimpelde.

Dan, driftig het zwart onder de tafel doormaaiend, sneller van grijp de toffels zoekend, de toffels die ’r niet waren, die ze straks nog an had gehad — verzette ze d’r stoel, liep met vlugge pasjes de gang in.

En al vast benauwd om de herrie die je weer kreeg, ’t gekijf en gezanik — gèk leek-ie wel, ’t mispunt van ’n jongen, om in ’t holle van den nacht te spoken! — lichtte ze den ketting van den haak, sekuur nog is roepend achter de deur of hij ’t wel was.

„Dag,” zie-die, z’n voeten schuierend op de mat.

„Wat mót je zoo laat?”, vroeg ze, haast nijdig.

„Niks,” zei-die door-loopend, de handen in de jaszakken, den hoed diep om ’t hoofd, den kraag om z’n nek.

Zoo stapte-die de kamer in, ’t éérste ’t fel lamplicht ontwijkend, geen boe of ba verder zeggend.

Op ’n stoel bij de deur ging-ie zitten, met veel modder an z^?n broekspijpen, veel witte zorg op ’t gelaat, veel oud verdriet in de oogen.

En omdat-ie niks zei, enkel met de lippen nerveus trok, alsof-ie pruimde — en z’n hoed óp hield —