Schetsen, deel 9

Tien uur ’s avonds verschrikte de schel het huis-evenwicht.

Vader, die z’n avondboterhammetje at, de twee dunne sneetjes bruin brood met kaas, lei den hap in de wangkuil te ruste, naluistrend in beteuterde verschrikking.

Tién uur — wie d’r nog zijn kon, zoo laat?

Moeder, die rustig te slaap-wieblen zat, ’r adem-vol hoofdje zacht cadanseerend, de handen warm-slap in den schoot, stutte óp, wijd-uitsparrend de oogen.

„Wordt ’r gescheld?” —, vroeg ze, vragend wat ze wel wist.

En Trui, de dochter van dertig, om wie geen man kwam, Trui die net an ’t end was van den leesgezelschappen-roman, Trui spichtte ’r neus naar de lamp, wèg uit de verbeeldingswereld van belaagde maagden en zoet-blonde jongelingen....

„Ja, daar wier gescheld,” zei vader, haastig z’n hap doorspuiend en ’t mes op ’t bord neerstevigend.

„Laat dan nóg maar is schellen,” waarschuwde Trui, bang van ’t late gelees.

Maar vader, wakker van doen, zette ’t huispetje op z’n lange, grijze haren, wrokte den stoel achteruit, schoof ’t raam op.