Kleine vertelsels

GROOTMOEDERTJE    67

„⁵t Is heusch zoo goed niet voor d’r.”

„Als jij negentig ben, lust je ’t ook.”

Met glinsterende oogjes keek de ouwe vrouw naar de bewegingen van haar zoon, die bij ’t raam het likeurglaasje vulde.

„Geef ’t ’r nou niet, Karel.”

„Waar bemoei je je toch mee!” — zei het ouwetje bits, met een grijpend uitstrekken der skelethanden naar het glaasje.

„Omdat ’t niet goed voor je is.”

Het glaasje was al leeg. De dunne lippen in het gele knokelgezicht smakten na. De donkere oogen glinsterden van genot. Karel was een goeie zoon. De schoondochter had ’t land an ’r. Dat wist ze wel. Maar nou was alles goed, alles bestig.

„An tafel! An tafel!”

Karel deelde de runderlapjes. Op den schotel deelde hij het vleesch in acht porties, de grootste voor z’n vrouw, de kleinste voor Sien, die de meid was en daarenboven geen vleesch kon verdragen, omdat ze maagkanker had. Zoo’n meid was ⁵n tref.

„Trui, je bord. Marie geef ’s door an grootmoeder. Sjors, zet je vingers niet in de saus.”

Dan gingen de spersieboontjes rond, de aardappelen, de sauskom; kwam er even rust, vorkenge tik en gesmak van de oude vrouw.

„Gerrit, wat ben je stil vanmiddag?”

”^Ik?”

„Ach hij ’s verliefd, ma.”

„Hou toch je mond, nest.”

„Oh! Oh!”

„Wat is d’r? Wat is d’r?”

„Kijk groomoe is!”