Schetsen, deel 12

EEN STRIJDER.    ^IX3

gehaald. Aan den deurknop hing *n ruiker wilde duinbloemen, aan de schel een tweede, op de stoep lei 'n derde. Je wordt niet graag voor de mal gehouden, allerminst bij alles afneuzende overburen — we sneden de ruikers ’n weinig nijdig af wierpen ze onheusch in ⁹t ruiterpad van den weg, dat door het gemeentebestuur dezer plaats ten gerieve van honden die uitgelaten worden, gehandhaafd blijft. De luilak-grap zou vergeten zijn, hadden we den heer Caesar Löwe niet een paar uur later ontmqet.

„De kellner vertelde me gisteravond,* zei hij hartelijk de beide handen uitstrekkend: „dat ik de eer had met den heer Falkland te spreken. Ik nam mij daarom vanmorgen vroeg de vrijheid, u wat bloemen te brengen.”

„Dank u zeer. Het was een bijzonder aangename verrassing,” antwoordden we.

„En nu ik weet,” vervolgde hij: „dat u ’n groot blad tot uw beschikking heeft, dat u zich zeer interesseert voor de gezondheid van ⁹t volk, zou ik u eens gaarne mijn Sanatorium willen laten zien. Mag ik u mijn adres geven?”

„Staat u aan ’t hoofd van ’n Sanatorium,” vroegen we belangstellend.

„Ja, ja,” knikte hij: „en wat sterker is —ik heb de manier ontdekt, hoe ieder, rijk of arm, *t zich zonder onkosten mogelijk kan maken, om z’n leven aanmerkelijk te verlengen door in z’n eigen huis lucht- en zonnebaden ad libitum te nemen.”

„Zoodra we ⁹n uurtje vrij hebben, komen we uw inrichting bekijken, beloofden we, van den vreemdeling, wiens bloemen-hulde we zoo zuur hadden uitgelegd, afscheid nemend. En omdat het adres, keurig van handschrift, onze nieuwsgierigheid gaande hield — er stond woordelijk dit:

Schetsen Falkland. XII.