63
De vriend (achter de krant). Ja, onuitstaanbaar!
De grootmoeder, Nou bemoeien wij ’r ons niet mee!
De moeder. Néé!
De grootvader {sussend). Stil nou maar. Ze zal van zelf wel. . . (neemt z’n horloge, slingert dat zachtjes hoven de kamerschutopening). Dat heb ’k bij jou ook gedaan toen je zoo klein was (zingt). Hóé doet ’t horlogie ? Hóé doet ’t horlogie ? Hóé doet ’t horlogie!
De vriend (zuchtend). Bóé, doet ’t horlogie! Bóé-óé-óé!
De grootmoeder (streng). Kom an tafel, Karel!
De moeder (dito). Kom an tafel, Dolf! — Nou laat ’k ’r huilen, zoolang ze wil!
De vader. Ze huilt niet — ’k weet niet wat je wil!
De grootvader. Nee, ’t kind is zoo zoet, zoo zoet....
De vriend (’n servet, omknoopend) .... Goddank ! Die soep ruikt.... (iets van z’n bord nemend). Asjeblief, ’n veiligheidsspeld — en nog ’n speld.
De vader (tot de moeder). Toe boudeer niet! Ze slaapt al weer lekker!