Schetsen, deel 11

DOLLE JAN'S DROOM.    19

Maar die eene, die bonk van ’n ster laat-ie niet los, al gaan ze op ’m trappe — die mot moeder hebbe — die zal-ie ’r in ’r hande geve voor ’t furnuis en voor de turve en voor de appelestroop en voor.... romromrom — nog ’n hoekie — nog ’n zet — as-ie d’r nou niet is spoegt-ie z’n longe uit — valt-ie ’r dood bij neer — hurt, nog tien passé — de sigare-winkel — ’t pothuis — de trap af glije as toen-ie de meide kneep — O! — O! — Ooooo!....

Zij, in d’r nachthemd, de oogen rood van ’t huilen, boog over z’n bed.

„Wat doe je dan, Jan? Wat is d’r dan, Jan?” D’r arm sloeg ze om z’n hals, ’m sussend en steunend. De kruier, opgeschrikt door ’t gillen, had de lampepeer uit den hanger genomen, lichtte bij — en de meissies, op ’t matras op den grond, keken doods-angstig. Stuipend in de bedstee, de vuisten in ’t doornatte kussen, praatte-ie verwilderd van de zwaan en de bakker en de goudvisschies en de sterre die-ie had late glippe — en de groene die-ie had meegebracht en de brooje — dan, als de lampschijn moeder’s tranen beketste, bonsde-ie in ’t kussen terug, krijschend dat ze ze niet an r ooge, o God niet an ’r ooge most hange — an ’r óóre as Merietje van de bakker! — dat ze ze in d’r hand most legge om ’t licht te zien — en de deur toe houe dat-ze niet na de hemel werom zoue schiete as de andere....

„Toe, jongen — toe nou, Jan — kom tot je zellef,” griende ze, ’m op z’n heet voorhoofie zoenend: „wil je wat drinke?”

„Nee, nee!” schreeuwde-ie: „ik ken ’t niet helpe

asje ze vliege laat — je mot ’r ’n takel voor koope’____

„Nou — genoeg!”, gromde de kruier: „hou je zussies niet wakker.”