DE DASSPELD. 141
rood haar, kleinen mond, fijnen neus, witte handen. Haar oogen, vermoeid in de rosse wimpers, schrikken op).... Nee, niet bijschenken!
De mooie man. Wil je niet meer?
M a r t h a. (jzachtjes, bang voor den waard).... Liever niet____
D e w a a r d. dikbuikige, norsche kerel, paars-
sproetig van gelaat, neerdruipende snor)....
Wat zeit ze?
De mooie man. Ze heeft geen dorst.
De waard, (nijdig-verwonderd de krant vouwend) Wiè heeft geen dorst?
De mooie man. Zij, hahaha! Ik vind ’t best! ’k Heb je vooruit gewaarschuwd, dat ’k niet meer as ’n daalder bij me heb. Betalen kan ’k toch niet, hahaha!
De waard, (lachend) Jawel. Dat hoor ’k zoo dikwijls, hahaha! De klanten die ’r drukte over maken dat ze geen geld bij zich hebben, vertrouw ik ’t meest. En as je heusch niemeer as ’n daalder heb, hahaha, laat je je doekspeld achter.
De mooie man. Daar denk ’k niet an!
De waard. Aannemen, Anna!
Anna. (Een zwarte vrouw, verveeld-slaperig naar het tafeltje gaand) Nog ’n flesch Mosel? Natuurlijk. ’r Is geen glas meer in.
De mooie man. (luidruchtig) Nog een? — Nóg ’n Mosel? — Ik vind ’t grandioos! Daar heb je m’n beurs. Je mag 9r alles uithalen! Alles, behalve m’n scheerkaart. Daar!
Anna. (den inhoud natellend) Een gulden
zeven en vijftig....
De waard. Jawel! Niemand steekt bankpapier in z’n beurs!
Demooieman. Op me eere woord, ’k heb geen sikkepit meer!