Schetsen, deel 1

88    MEISSIE.

Achter, ’n sloot drabbig, goor water, stinkend, met spattende bellen.

Heel achter: huizen, wit nog van nieuwheid. Metselwerk rood, slijmerig beslagen. Balkonnetjes lief met kleurtjes rose en paars en ramen met gedoe van fatsoenlijke, knusjesdoende burgermenschen.

* *

*

„Daar woon ’k,” zei de schilder, lachend bekijkend de meid, en wees met z’n hand naar de huizen.

„Nee,” stotterde ze.

Langzaam schetste hij door in den kermiswagen. Hij kwam er drie dagen. De oude doove moeder poseerde, voor vijftig centen per keer.

De dochter keek toe dan.

„Als je nou kómt van avond.... ben ik thuis —⁹ „’k Kom niet.. ..”

„Jezus, wat ben je toch stom!... . Wat heb je hier nou? . . . .”

„’k Durf niet. . ..”

„Ha! Ha! Ha!. ... affijn, je mot ’t zelf weten....

’k vin-je ’n knappe meid .... ’n mooie meid.... Je verdient hier geen cent.... Kom nou poseeren van avond, wil-je? . . ..”

„Nee.... Nee!.. ..”

„’k Zal je geen kwaad doen . . . .*

„’k Kom niet. ..

„Goed dan .... uitgepraat!.. . .”

Uit z’n humeur werkte hij door.

Zwijgend ’t hoofd in de handen, zat zij in *n hoek, kijkend van ’t hoofd der slapende moeder naar ’t penseel.

Ze zag alleen maar zijn handen, blank, met den diamanten ring en zijn breeden rug.