Schetsen, deel 1

8o    PRINSES COLIBRI.

„Bravo! bravo!”

Er is werkelijk enthousiasme in de zaal.

En de kinderen werken heel goed.

De meneer met de ridderorde knikt.

Tien minuten werken ze zoo — de kinderen — en draagt de meneer met de ridderorde den stoel heen en weer. Soms tilt hij het jongste meisje bij de ringen.

Eindelijk is het dan toch klaar.

De geheele zaal applaudisseert.

Zulke knappe kinderen.

„Bravo! bravo!”

Hetzelfde van straks.

Hand aan hand komen de kinderen terug voor het voetlicht, buigen, lachen, lachen.

Maar het is nog niet uit.

De meneer met de ridderorde tilt Prinses Colibri en het tienjarig kind op. Aan de ringen heeft hij haakjes gehangen. Aan de haakjes zijn leertjes bevestigd. Prinses Colibri en het tienjarig kind bijten in de leertjes, bijten er stevig in en blijven zoo aan de gebitten hangen.

De meneer met de ridderorde wacht tot de kinderen goed beet hebben en geeft beiden dan een duw, dat ze aan de ringen heen en weer schommelen.

Net éngeltjes zoo. Met de handen gevouwen en hangend aan de gebitten.

Als ze weer op den grond staan, dreunt de zaal van applaus der kellners, artisten en van het publiek.

Het is nog niet gedaan.

De meneer met de ridderorde tilt Prinses Colibri nog eens omhoog. Ze hangt nu met de magere beentjes in de ringen. Hij reikt haar wat toe. Ze neemt het in den mond. Het is een mooie, glinsterende machine, met een leertje er aan, van onder.