Schetsen, deel 1

48    BARTJE.

„Zullen we ’t maar niet op ’n stukkie pampier schrijven ?”

„Wel gut nee, mensch! Wat maak-ie je nou toch moeilijk !”

„As-je ’t nou eens vergeet!”

„Ik vergeet ’t niet.”

„Bij Pieters op de Oude-Zijds-Voorburgwal.” „Ja-ja-ja.”

„Weet je ’t nummer nou goed?”

„466.”

„Nee!. .. Daar heb-ie ’t al.. . 463.”

„Dat zei ’k ommers.”

„Kan de flesch niet omvallen?”

„Die staat tusschen de krentenbroodjes.”

„Wees nou voorzichtig met uitstappen.”

Ja-ja-ja.”

„Verlies je retourkaartje niet.”

„Nee, lieve mensch.”

„Nou, ajuus tante... Pas op voor portier. Hou je rokken wat binnen.”

„Da-a-a-ag!”

„Da-a-a-ag!” ...

„Da-a-a-ag!”

„463 .. . Oude-Zijds-Voorburgwal!”

Ruts! Daar ging de trein. Vergenoegd zat Bart-je in het hoekje. Ze had de kalebas neergezet, wreef de plooien glad van den bruin-rooden, gebloem-den omslagdoek. Vergenoegd keek ze uit het raampje en verwonderde zich, dat een trein zoo gauw gaat. Vergenoegd kauwde ze. Ze kauwde altijd. Niemand wist wat ze kauwde. Ieder wist dat ze kauwde. De leeren, geplooide kinnebakjes trokken regelmatig op en neer, de diepe velplooien van den hals waren geen moment zonder beweging.

Het was een aardig, rustig, oud vrouwtjes-doen, afgewisseld door een even regelmatig openen van