Schetsen, deel 1

SCHIM.    113

vertelt. De vrouw van den kruidenier grinnikt. Dan sjokt de vrouw van den laarzenmaker naar het pothuis, waar de man zit te werken. Ze is plomp en leelijk en vuil. De twee oudste joggies van vijf en zes jaar, loopen verwaarloosd en smerig, met onge-wasschen en vuile bakkesjes en verhavende kleeren.

„Meneer hier zijnen de laarzen.”

Dat is de loopjongen, lang en mager.

„Goed.”

„’t Is een gulden voor hakken en halve zolen.” „Heb je van tien gulden terug?”

Malle lach: ,,’k Wou da’k zoo rijk was.”

„Vraag dan an je baas.”

„Me baas is net zoo rijk als ik.”

„Kom dan vanavond even langs.”

„Wil ik niet even gaan wisselen an de overzij?” „Nee jongen... ’k moet toch dadelijk zelf de deur uit.”

„Best meneer.”

Tegen den avond. Er wordt gebeld.

„Meneer, hier ben ik.”

„Wat is er?”

„U hebt vanmorgen gezegd...”

„O, ja . .. wacht even.”

Falkland rommelt in zijn portemonnaie en vindt twee kwartjes.

„Hier jongen, heb je twee kwartjes.”

„’t Is ’n gulden meneer.”

„Jawel, maar ’k kan niet anders passen. Kom morgen om het restant, hoor je?”

Den volgenden morgen. De jongen is er weer. Het is een lam gevoel om twee kwartjes schuld te hebben bij een armen stakkert. Falkland laat bellen en een uur later wandelt hij de stad in, leent van 'n vriend ’n riks, komt terug en loopt aan bij het pothuis.

Schetsen Falkland. I.    8