Schetsen, deel 6

90    ZIJ WIL NIET LEZEN

Ze las het buitenlandsch overzicht èn de familieberichten, den gemeenteraad èn de Kamer, de markten èn de fondsnoteeringen — ze had ’n Oostenrijksch lot, ’n Theisslot en wat andere efFectjes — ze las kolom na kolom, rustig turend door den stevigenbril en als ze iets héél-markants vond, dat Jan wel overgeslagen zou hebben, vroeg ze met peinzende aandacht: „Heb-ie gelezen, Jan, van die vrouw in Delft, die....” en zonder te wachten las ze hard-op, monotoon, bereid om na te praten als Jan en Truus niet machtig vonden. Tot tien uur was ze zoo bezig, gezellig in ’r stoel verknuffeld, kopjes zoete thee drinkend, alle wereld-gebeurtenissen zachtjes-bekauwend — de krant dat was eiken avond ’n boek met vervolgen en niks stond er in of ’t was machtig. Om tien uur lei Truus ’n servetje over het tafelkleed, snee ’n boterhammetje met roggebrood en kaas en om elf lagen ze te bed, bleef Jan soms nog op, als die niet klaar was met z’n werk. Zoo glee de goedige, tamme regelmaat der dingen in de warme achterkamer — onverstoord zelfs door ’t vertrek van Dries met z’n vrouw naar Transvaal. Dries was de tweede zoon, oók getrouwd, oók onderwijzer, ’t Afscheid was lam geweest, maar er kwamen opgewekte brieven dat ’t ze goed ging, dat Jet ’r uitzag as ’n wolk, dat ze ’n tweeden zoon gekregen hadden, dat ze over ⁹n jaar of tien terug hoopten te keeren.

Maanden verliepen. In de warme achterkamer van de Kerkstraat zeurde het leven langzaam, egaal, onbewogen — het wachten op de krant —het boterhammetje met roggebrood — het napraten over wat ’r gebeurde in de wereld die wijd en geweldig om ’t huisje lag, doch *r roerselen en aandoeningen kalm en getrouw in de krant deponeerde, de krant die je las bij je kopje thee, de krant die je neerlei als je ’m uit had, de krant waarover je iets langer