Schetsen, deel 6

HET PORTRETJE.    8 7

Toen zaten ze een poos zwijgend.

Hij sprak het eerst.

„We zullen beter doen, Annie, ’t bóven op de slaapkamer te zetten.”

Zij zweeg.

„Vin je niet?”

„Kan me niet schelen,” zei ze stroef, „voor mijn part verscheur je ’t.”

Haar pupillen staarden nerveus groot. En plots viel ze met het hoofd op de tafel, snikkend, driftig verwijtend:

„Had ’r geen bloemen omheen gezet! — En in plaats dat je die menschen te woord staat, zit je ’r bij te bang om ’n woord te zeggen. Egoïst!”

„Wat viel ’r te zeggen,” verweerde hij zich.

„Wat ’r te zeggen viel? .... Alles! Alles!”

Op van zenuwen, overprikkeld, zei ze ’t eerste’t beste — zonder ’r bij te denken.

Nog eens probeerde hij te kalmeeren.

„ .... Je doet nou opgewonden — morgen lach je ’r misschien om . ..

Driftig keek ze hem aan, het gelaat rood en behuild.

„ .... Lachen! .... Wie z’n schuld is ’t dat ’k ’r ben kwijtgeraakt?”

„De ónze,” zei hij kalm.

„Jij ben de oorzaak’” verweet ze heftig: „jij alleen ! ” ....

„Ik? ... Ik alleen? Denk toch’ns na .. .*

Maar ze luisterde niet, snikte heftig.

Het kind op den schoorsteen, in z’n zwart lijstje met de rozen, violieren, vergeet-me-nietjes, het hemdje hangend tot aan de bloote knieën, de vette armpjes kraaiend gestrekt, keek lachend naar de lamp, naar het schokkend hoofd op de tafel, naar den nor-