Schetsen, deel 6

VERZEN, GROC EN DE WARME STOEL,    39

dagen zwegende artisten niet alleen in gezelschap, maar bleven zij önbegrepen, speciaal door hun vrouwen, hetgeen hun kunst ten goede kwam, daar smarten de voornaamste sonnetten-mijn kweeken, onderhouden, aanvullen. Zonder gebroken of aangedane harten, geen Letterkundige Tijdschriften.

Wij zaten, rookten, peinsden, verwaasden (zoowel in gedachten als in den damp der sigaren) tot de late nacht óf èn de groc Pim deed ontwaken.

Hij begon ■— ’t spreekt van zelf— over de meest recente kunstzaken, zei eenige gewichtige meeningen over de laatste aflevering van De Nieuwe Gids — Pam ging er ernstig op in en al heel spoedig lag de bewuste aflevering op tafel. Het was drie uur. Met kleine, roode slaapoogjes luisterde Falkland thans in waarheid tot zwijgen en *n tukje gestemd na den harden dag èn *t grocje (dat zijn verkoudheid wel velen kon).

Plotseling scheen leven in de beide jeugdige dichters gekomen. Pim liep geestdriftig op en neer, de armen zwaaiend, de oogen schitterend, het gelaat roodgekleurd — Pam beantwoordde hem driftig, soms met de vuist op tafel slaand.

Tegenover die twee hèl-levende menschen maakte Falkland ongetwijfeld een slap figuur. Een enkle maal óm wat te zeggen zéi hij iets, waarvan de andren geen notitie namen en een andermaal knikkelde hij achteruit in den stoel, zoo loom èn op en slaperig dat-ie ^?r wat voor over had gehad om te mogen maffen.

Geen denken aan. Pim — die volgens Pam zoo heerlijk voor kon dragen — tracteerde ons op een paar dozijn verzen van Kloos. Hij droeg modern voor, met een zoet-weeke stem die in den mond smolt als boter op ^?n twee-pits-stel en bij tijden zulke gefor-ceerd-mannlijke accénten kreeg, dat je ópschrikte en