Schetsen, deel 6

VERBEELDINGSLEVEN.    189

doken, de knietjes gelijk met den rommel rondom.

Zes zitbankjes hadden ze in de smurrie gegraven, zes bakjes in ’n gerekt zand-ovaal.

Zoo speelden ze stoomboot.

Dirkje was machinist. Met z’n stevige handjes bewoog-ie snel-wrikkend ’n stok, siste tusschen de tanden. Dat was de schroef èn de ontsnappende stoom, ook het stuur.

Bij Mientje, in de middelste bank, stak ’n tak met ’n lapje. Dat was de mast.

En vóór, op de punt, achter Truusje’s rug, priemde ’n houtspaander met ’n papieren vlag. Maar ze mocht ’r niet ankommen, want Mientje en Dirk hadden den kuil gegraven — die waren kapitein en stuurman, de andren passagiers.

„Zalle we nou anlegge?,” vroeg Dirk, even niét tusschen de tandjes sissend.

„Als je met me praat,” zei Mientje vinnig-in-haar-rol: „dan mot je door de spreekbuis roepe.”

Ze wist ’r alles van. D’r vader had ’r wel is mee* genomen an boord van ’t groote schip, ’r de machinekamer laten zien. En thuis stond ’n scheepie dat-ie met z’n mes had gesnejen, ’n scheepie met zeilen en ’n kajuit en ’n heusche zeeman an ’t roer.

Je kon ’t van binnen bekijken waar je wou. Nou was vader ’n vol jaar op reis. Moeder, die wasch-vrouw was, wist dat-ie niét meer terugkomen zou.

De zee had ’m ergens angespoeld.

As ’t kind vroeg waarom ze huilde, gaf ze geen antwoord en as ’t drensde wanneer vader werom kwam; zei ze van gauw.

'n Kind krijgt later genoeg verdriet.

Je hoeft ’t niet oud te make voor z’n tijd,

„Nou dan! ” schreeuwde Dirkje in ’n gaatje dat-ie met z’n wijsvinger in den grond had geboord: „Zalle we anlegge kappitein?” ....