Schetsen, deel 6

ZALIG UITEINDE.    ii

De groote potkachel puft.

„Lékker brandt-ie van afond. ”

„We binne vroeg.”

„Ga jij niet slape?”

„Ik blijf sitte tot ’k se hoor.”

„Ik kruip ⁹r in.”

„Slaap lekker/

„Saluu.”

Kees zit op ’t voetenend van het bed, warmt z’n voeten bij de kachel.

Nóu voelt-ie zich kneuig.

Met ’n prop in je maag en bij de hètte. ’t Is niet om uit te vlakke!

Het hoofd op de handen soest-ie, laat z’n voeten blakeren, denkt an niks, an niks, an niks.

Beneden klinkt gestommel. Daar sal je se hebbe.

Zachtjes laat hij zich achterover zakken, trekt de deken over ’t mager lijf, zucht van lekkerheid terwijl de andren in de zaal met schoenen en jassen bezig zijn. — Nou stappe se in d’r bedde — hij houdt zich stièkem.

Laatst is ’t gebeurd toen-ie warmpies lei, maar soo stom was om even te kijken, dat ’r een, ’n lange bleeke, met de tering op s’n smoel, gevraagd had te ruile van wege de koorts.

Je kan soo iets moeilijk weigere, maar ’t is verdomd lam.

Dit is j è lekkerste plaas.

As je hiér je voete buiten de deken steekt, leg-ie in de hemel....

In de hemel motte se allemaal soo legge met d’r poote bij ’n heete kachel....

Warme poote bij hondenweer en *n maag die behoorlijk snert uit de gaarkeuken gehad heit en ’n spatje ’r boven op je ware... goeie god, je