Schetsen, deel 6

io8    DE    SNOEPSTER.

’n Slagersjongen, helwit, met bijtende bloedvlekken en spetten op ’t voorschoot, stapte vlak achter ze, de mand slingrend op z’n rug.

’n Diamantslijper, werkloos, kuierde mee — had toch niks te doen.

’n Dienstmeisje, fel-proper, ’t mutsje met deben-glende linten op ’t net-streken haar, sprak den slager an, angstig-kijkend.

De slager zei: „D’r soon is van ^?n stelling gevalle” ....

En ’t dienstmeisje liep mee — as ’t niet te ver uit de buurt voerde.

’n Kantoorlooper, de tasch onder z’n arm, endje potlood    tusschen    z’n    gele tanden,    vroeg    *n agent:

„ —    Wat mot    dat    weese?”____

„Weet ’k niet,” zei de agent.

En de vraag ging in herhaling, telkens opnieuw, wat ’t was met dat grienend, leelijk vrouwtje, die op ’r sloffen liep, gesteund door andre vrouwen,

die óók op sloffen liepen____

Zeurig, vervelend — ’t werd zoo dikwijls gevraagd —

je wer ’r wee van — drensde ’t antwoord____

„---- D’r mot    ’n    soon van d’r van    ’n stelling

gevalle zijn”____

De optocht werd    grooter. Ze    liepen    nu achter

het hoog Paleis, om, de drie vrouwen in paarse jakken, zachtjes-gehaast, voorzichtig sloffend, de middelste met dikke rooie oogen, smartlijk-puilende jukken — de twee andre bezorgd-zwijgend.

De slagersjongen hield ’t mooi bij, stap voor stap, zwaar zuigend op ’n dikke sigaar.

Dan was ’r ’n kruier bij gekomen, kauwend op ’n pijp en ’n tros benauwd-kijkende schoolkindren, die om beurten naar voren liepen om de huilende vrouw in d’r gezicht te zien.

Middenin stapte het dienstmeisje.