Schetsen, deel 6

DOODSKLOKJE.    97

Door het lang, lang wonen in Amsterdamsch kamertje was er — ik fantaseer niéts, al lijkt het een weinig ongelooflijk — een zeer hartelijke vriendschap tusschen ouweman’s kopje en wat hem omringde ontstaan. Je kon merken dat de kachel van hem hield, dat de bruine tabakspot ’t pleizierig vond bij z’n knokelhand te staan, dat ’t tafelzeil omhèm glimmerig glansde, dat al de kamervoorwerpen an z’n bakkebaardjes, z’n dunne lippen, z’n spits kinnetje, z’n vierkante slapen gewend waren geraakt en om den drommel gevoelig voor z’n vriendlijk kijken der oogen door de brilglazen.

Wie zulke genegenheden van voorwerpen voor menschen niet begrijpt of er om grinnikt, die moet maar eens gaan in de kamer van ’t eerste ’t beste mannetje dat gestorven is.

Dan zul je den armstoel waarop-ie zat triestig zien pèinzen en z’n pijp zal je zoo verdrietig aankijken als ’n treurende vriend....

Mijn lieve lezer — ’k dwaalde af. Niettemin nu we over sterven gesproken hebben, zijn we eeni-germate teruggekeerd tot den dag toen hij bij het potkacheltje dampte en me toevallig verhaalde van iets waarover ik eerst glimlachte — de andren met mij — tot de tragiek van het geval ons duidlijk werd.

Gezelligjes geleund in z’n stoel, praatte hij helder en verstandig over alles, bedaard puffend, kleine wolkjes blazend.

Omdat hij veel praatte ging z’n goudsche pijp dikwijls uit en ’t trof me hoe curieus hij scharrelde om ’r weer op te steken. Eerst let je daar niet op, maar wanneer ’n oud mannetje ’t zich met lucifers lastig maakt, ben je gauw bereid ’r iets van te zeggen.

Zoo had hij een versche pijp gestopt, voor de zoo-

SCHETSEN FALKLAND. VI.    7