Schetsen, deel 4

BROERS.    6j

Nog eens hield Pauw aan:

„ . .. . Is ’r niks in.... zaken gebeurd?”

„Wel hoe kom je er op,” viel Wouter uit: „als ik toch zeg dat ’r niéts is! . .. ’k zit toch niet te liegen!”

„Hè! Hè!” verweet de ander: „wat ’n woorden! Hoe kom je zoo prikkelbaar! ’k Vraag uit belangstelling. Is dat ’n reden om op te stuiven?”

„Stuif ik op?” vroeg Wouter geprikkeld: „’k zou eerder kunnen zeggen dat jij opstuift. Ik ben zoo kalm en zoo rustig als Willem.” — Willem ben ik.

„Goed! Goed! Dan verbeeldde ik ’t me,” zei Pauw zachtzinnig: „des te beter, des te beter!” „Maar nu je er over praat,” begon Wouter weer: „wil ik je wel zeggen dat als ik stil ben, als ik soms in gedachten zit — ⁷t om héél andere redenen is dan jij misschien denkt. Gek, hè — terwijl hij zich ongerust maakt over mij — maak ik me ongerust over hem . . .. ”

„Hahaha! Die is goed,” hard-lachte Pauw: „dat wordt zoo een patente komedie. ... Zie ik ’r zoo slecht uit dat je je over mij ongerust maakt? ’k Voel me zoo gezond als ’n visch. ...”

„Je zag ’r vermoeid uit vanavond. Je fietst veel te lang.”

„Nu kun je zien! ’k Heb vandaagheelemaalniet gefietst.”

„Niet gefietst? En je doet ’t anders eiken dag?” „Geen .... trek .... te warm weer.”

„O, o. ’k Dacht maar. Allright! Is dat geen mop, Willem ? Zoo doen we nou dikwijls met elkander! Hahaha! Je zou zeggen, hè?”

We lachten en rookten weer zwijgend.

Pauw lag achterover, blies kringetjes naar het bladerdek van het prieel. Wouter zat rustig te