Schetsen, deel 4

DAG BIJ SIEN.    57

meel langzaam bruin. Wij zaten er bij met een genot zonder einde. Soms mocht zus ’t beslag oplepelen, eens mocht ik den pannekoek „keeren”.

Sien bakte er wel twintig, bang dat we niet genoeg zouen krijgen.

„Als je moe je vanavond komt halen — moetje niet te klagen hebben, hoor!”

Zij dekte de tafel, zette het grove gerei klaar, de ijzeren messen, de ijzeren vorken, de flesch azijn, het Keulsche potje met zout, de bruine suiker.

En wij aten zóó onbehoorlijk als wij het thuis nooit deden. Het was een prachtige maaltijd. Eerst ieder twee borden soep met kluifjes. Sien kwam met den ijzeren pot bij de tafel, lepelde in de borden.

Wij smulden. Het was een heerlijk soepje. Toen kwam het kleine stukje vleesch met de aardappels. Sien sneed het stukje netjes in drieën, nam zelf den kleinsten brok, telkens herhalend dat we ons „zat” moesten eten, dat ze voor geen »geld” wou dat we thuis zouen klagen.

Toen dé pannekoeken!

Wat een stapel! Bedrukt begonnen wij, verdrietig dat er zóóveel zou moeten blijven staan. Er was geen doorkomen aan.

Sien zelf scheidde er na den tweeden uit, puffend en blazend.

Wij schrokkiger, brachten het tot drie en vier. Toen zaten wij te kieskauwen, keken sip naar de overgeblevene, de dikke, bruine pannekoeken, die te veel waren. Sien, zuchtend, ruimde af. Wij ongemakkelijk waren stiller geworden. Zus sliep in — ik bekeek de pijpen van den overleden man.