Schetsen, deel 4

28    EEN ONGELUKKIGE DAG.

„Kunt u me niet even aan een paar blauwe postzegels helpen, juffrouw?”

„Postzegels?” verzon ze; „nee, ik heb er net geen eentje in huis.”

„Da’s jammer — da’s jammer,” zei ik toonloos: „maar als u soms een los dubbeltje heeft — ik heb ’t niet klein — zal ik ze zelf wel gaan halen ”

Zij zocht in een groote, heel groote lederen portemonnaie.

Ik ademde op.

„ .... Nee ’k kan ’t zoover niet brengen/ zei ze gewichtig: „’k heb pas den bakker betaald.”

„Ook geen vijf cent? lachte ik.

„Nee,” lachte zij: „’k heb geen twee centen in huis” ....

„Wel, dat ’s grappig!” lachte ik weer. Wij lachten beiden. In de Pijp wordt véél gelachen.

En ik zocht nog eens. In de aschbakken lag een onmogelijk klein eindje, dat ik den vorigen nacht gerookt had op de punt van mijn penhouder, tot ’k de lippen brandde. Er lagen vele lucifers, luciferskoppen — anders niets. Ik doorzocht den kolenbak, waarin ik in royale buien wel eens eindjes smeet en waarin vrienden wel eens eindjes smeten. Kolen en lucifers — géén eindjes. In den tabakspot was geen stofje, geen gruisje.

Toen verzette ik de kanapee. Er lag me zoo iets bij dat er voor een paar dagen een stompje achter gevallen was. Niets. Het zeil was gister gedweild.

Ik wierp alle papieren van m’n tafel, snuffelde in ledige sigarenkistjes, vond niets, niets. Toen schrikte ik op. Er werd gebeld. Het was Daantje. Goddank. Mis. De deur sloeg dicht. Hij had beneden enkel een boek afgegeven.

Lusteloos, suffig zat ik voor het raam. In de