Onmaatschappelijke voorkeur

speelt, kan men niet anders zeggen, dan dat ze allemaal hun best hadden gedaan er zo netjes mogelijk uit te zien -heel wat anders dan in de bovengenoemde pensions, waar de heren vaak een soort van glimmend grijze costuums droegen, het soort costuums dat me aan mijn leraren herinnerde. De heer Biedermann zag er precies zo netjes uit als de hoofdober. Bovendien had hij echte diamantjes in zijn overhemd. Hij vertelde me direct alles en beantwoordde al mijn vragen: dat hij Biedermann heette, dat de diamantjes echt waren en dat hij zo netjes gekleed was, omdat het tegen etenstijd liep. Meteen verklaarde dit de altijd geklede dracht der kellners voor me: die hadden steeds wat met eten en drinken te doen, en deze ontdekking deelde ik de heer Biedermann mee. Hij lachte er zo uitbundig om, dat het hele hall-publiek geamuseerd naar ons keek, zelfs de kwaad-kijkenden grijnsden een beetje zurig mee, zo aanstekelijk was de lach des heren Biedermann. Hij ging slank en gemeenzaam naar verschillende groepjes toe en vertelde in zijn merkwaardig idioom, wat ik gezegd had. ’Ein merkwierdiges Kiend,’ vond hij me, en ik was heel trots op de belangstelling, die ik verwekt had bij een heer van ver gekomen met diamanten in het overhemd en een gouden armband om de pols. Dit was inderdaad ’Grand Hotel’, en ik zou vader erg dankbaar zijn, dat hij me naar zulk een aangenaam oord had meegenomen, wanneer hij er juist niet met zo’n woedend gezicht was aangekomen en erg kwaad ’kom direct hier’ had gezegd. Doch de heer Biedermann stelde zich allerhoffelijkst aan mijn verontwaardigde vader en verdere familie voor, hun belovend, dat spoedig ook zijn vrouw, Herrn Biedermanns vrouw, zich bij het gezelschap zou voegen. En in een wolk van parfum en poeder met heerlijk glanzende oorhangers kwam Frau Biedermann langzaam aanzweven: betoverend glimlachend, met hoge laklaarzen aan, die ik erg bewonderde, maar die niet ter verhoging der schoonheid bedoeld waren, doch iets met een geheim-