Onmaatschappelijke voorkeur

NO. 01010

Lange tijd had ik me No. oioio voorgesteld als een soort materialisatie die zich aan een drievoet voortbewoog. De drievoet zag ik overduidelijk, doch de verschijning had hetzelfde contourloze en onwezenlijke dat foto’s van geesten kenmerkt. De vrouw van No. oioio, die in samenwerking met haar dochters de gecompliceerde betrekking van werkster, kokkin en dame-huishoudster bij me had waargenomen, wist het al die jaren te verheimelijken dat haar man bij andere nummers zat. Het was een mooie zachtzinnige vrouw die vol medegevoel en met trillende stem van tijd tot tijd iets over haar arme zieke man verhaalde, die zo’n lelijke val tijdens zijn werk had gedaan uit een tweede verdieping en zich nu nog slechts moeizaam aan een drievoet voortbewegen kon, ver weg in een ziekenhuis. Wel verwonderde het me soms, dat juffrouw Leent je, die zich het liefst dame-huishoudster noemde, zich nog kon herinneren welke jurkjes haar oudste dochters hadden gedragen toen ze drie jaren waren en uiterst gedetailleerde beschrijvingen kon geven van familie en kennissen uit haar eigen prille jeugd, daarentegen het uiterlijk, de manieren, de levenswijze van haar echtgenoot in die onduidelijke vaagheid liet zweven, die tot bovengenoemde vergelijking met de geesten van afgestorvenen aanleiding gaf. Alleen over die drievoet raakte ze niet uitgepraat: ’As een klein kind, dat schaatse mot lere, sukkelt hij achter die hou te galg... as t-ie nou nog aan een nette stok kon lope... maar dat houte ding is zo erg... om er de zenuwe van te krijge. En dat alles door een vuil smerig ongeluk bij zijn werk..., mot ie nou achter een drievoet gaan. En zo’n lange knappe vlugge man dat ie was... Een jaar voor die val hadde we juist zo rijk onze kopere bruiloft gevierd, percies as soms zo’n fuifie bij u met stukkies kaas.’