Huil niet voor de tijd gekomen is

om moeste we helemaal naar Koster lopen.’ ‘Dat moet ik jokken, hè?’ vroeg ik, blij met mijn eigen goed verstand, ‘ik moet eerst een zweer doen, dat ik nooit je zus heb gezien en straks liegen over de kruiden - en we zijn nog een eind omgelopen, hè Da, omdat ik er zo om gezeurd heb - daarom zijn we zo laat, hè? Fijn, ik heb een geheim; mag ik het over tien jaar nog niet vertellen, dat van je zus en Jim en de papegaai?’ ‘Een zweer is een zweer, ’ antwoordde Da geheimzinnig en kortaf, ‘maar ik hou toch van me zus Nelly. We hebbe allemaal één God en het is Gods wil, wat een mens doet. Nelly heeft toch een goed karakter. ’ ‘Daarom heeft God haar misschien plezier gegeven, en ik heb nu een geheim van Hem, ’ filosofeerde ik. ‘Denk erom, het is een zwaar geheim...’ zei Da, ‘en nou motte we lope en pepermuntjes kope voor de dranklucht.’

En ik kwam braaf met een pepermuntje in m’n mond bij mijn ouders in de kamer, die vreedzaam met mijn zusje om de tafel zaten, vreedzaam en een beetje ontevreden omdat Da en ik zo laat terugkwamen van het augurkenkruiden-halen. Wat zitten ze daar vervelend bij elkaar en wat hebben ze weinig leven en zonde en helemaal geen geheimen, dacht ik. En ik loog, dat ik pepermuntjes toe had gekregen bij de andere kruidenman, niet bij Mok, maar een eind verder bij Koster. Tussen mijn vreedzame, ietwat gebelgde, op het middagmaal wachtende familie en mij bestond een niet te overbruggen kloof, een geheim, waar ik nooit over spreken mocht, een roze geheim.

Wanneer er tegen het begin van de herfst augurken worden ingemaakt, zie ik een roze gracht met een roze kamer en een roze meisje met een rozerode mond...