Huil niet voor de tijd gekomen is

Toen de heer d’Hersigny me naar juffrouw Fietje terugbracht, kwamen we mijn oom Louis tegen. Dit onaangename familielid nam overdreven beleefd zijn hoed van zijn naar gezicht en bleef ons nieuwsgierig nakijken. Het was halfdrie op een door-de-weekse schooldag en de tweede dag van mijn vrijheid.

De dag daarop stond ik met een schatrijke mevrouw over de drievijfenzeventig muziek-pierrot te onderhandelen en de lieve, licht weemoedige klanken van ‘Noch sind die Tage der Rosen’ trilden dun en glashelder door de feestelijkheid van het winkeltje. Tegen het venster geplakt echter ontwaarde ik ineens, in plaats van de vertrouwde goede gezichten der gelijkgezinden, het glurend grijnzende van mijn oom Louis. Ik legde de zilveren pierrot op de toonbank, zodat het lied tot verbazing van de weelde-dame schril afbrak en ging in fatalistische verstarring het roze schemerende achterdomein bij juffrouw Fietje binnen. Die zong te midden van koffie- en speculaasgeur tevreden het laatste en derde couplet van Zwerverslot:

Vaarwel, adé, geef mijn de vrijheid,

Het hoogste goed hier op de aard’,

En zo ik sterref, mijn lieve mei-eid,

Troost u, mijn lot was toch benijdenswaard.

Het sneeuwmannetje kreeg ik toch mee mèt inhoud en nog een varken met een geluksmunt in de bek. Toen ik thuiskwam en de stem van ome Louis al in de huiskamer hoorde, hield ik die geluksmunt stijf vast. Maar er scheen geen kracht meer in te zitten. Te zamen met de heer d’Hersigny de Montagne (ome Louis had mij duidelijk gesignaleerd met een roodneuzig, armoedig doch heerachtig individu) werd ik een paar dagen vóór Sint Nicolaas geconfronteerd - bij de rector en pa - mijn pa dan. Met de heer d’Hersigny de Montagne toonde men enige consideratie, omdat zijn dochter zo erg ziek was.