Huil niet voor de tijd gekomen is

was een bij dag en avond in rood licht zwevend kamertje met een petroleumkachel, waar juffrouw Fietje haar aanstaande en ik de laatste nouveautés bekeken. Die bracht de aanstaande in een koffertje mee: poppen uit marsepein met zijden jurken aan, suikeren schemerlampjes; en eens had hij er een pierrot bij, die men met een sleuteltje moest opdraaien en waar een ijle hemelmuziek uit kwam. Zó kon het leven dus zijn; in zachte roze glans gedompeld, zoet van smaak en door lichte vrolijke kout gekruid. Met liederen, die van gedrukte twee-centspapieren werden afgezongen of met verdroomde tederheid door een zilveren pierrot werden voortgebracht. En tot beloning, dat men in deze toverwereld mocht zijn, zou men tien dubbeltjes salaris aan het eind van de week krijgen - en het sneeuwmannetje. Het sneeuwmannetje ook.

Al deze wonderen moest ikjolanthe de volgende dag gauw even in de middaguren gaan vertellen. Jolanthe en haar ondeugdelijke doch welwillende pa en haar treurige, slovende moeder. Jolanthe lag met fel schitterende ogen en mooier dan ooit te bed. De adelborst, met wie ze toen juist ging, had zacht-paarse chrysanten voor haar meegebracht en hield Jolanthes hand in de zijne; het was net de bioscoop. Ik begreep alleen niet, waarom Jolanthes moeder zo huilde, hoewel daardoor alles nog meer bioscoopachtig werd. Het enige, wat ze van mijn opgetogen verhaal over mijn sprookjesbetrekking zei, was: ‘Dat loopt nooit goed af!’Jolanthe nam tot mijn teleurstelling bijna in het geheel geen notitie van mij, maar zag met verrukte, enigszins starre vreemde blikken de adelborst in de ogen. Dit soort van kijken kende ik nog niet - maar een reden om te huilen kon ik het niet vinden: ze werd vanzelf ziek, kreeg prachtige bloemen en mocht van school wegblijven zonder valse handtekening. De adelborst kon ook niet de grond zijn van de treurige neerslachtigheid van haar moeder. Zij had hem een glaasje ingeschonken, dat tot de rand gevuld was met het kleurloze vocht, waar de heer d’ Her-signy zo’n sterke behoefte aan had, dus op die adelborst had ze niets tegen.