Huil niet voor de tijd gekomen is

waarheid antwoorden: ‘Die is weg.’ Het boek der Vaderlandse Geschiedenis leverde slechts een kwartje op. Maar ik kreeg er een hele opera op toe - het tekstboekje van ‘De Troubadour', waar ook alles van kerkers, gevechten en oude tijden in stond. Bij de latere pijnlijke ontstentenis van het werk der geschiedenis kon men dan bij voorbeeld zeggen: ‘Ik hield ineens dit in mijn hand (De Troubadour) - ze schijnen het verwisseld te hebben.’

Maar nu ging je met zeventig cent en een opera zo maar de straten in, onbezwaard van harte en dorstend naar de genietingen van het leven. Het museum ging pas om tien uur open, dus had men nog gelegenheid de poppenkast te zien. Het deed goed tussen gelijkgezinden om hetzelfde te lachen - gelijkgezinden, die ook niet naar school hoefden, en die pruimden of over fietsen hingen. Men snoof voorzichtig de geur van de manchester pakken der pruimenden op, en de piraatjes van de fietsjongens roken naar ongebonden vrijheid en avontuur. Het aapje droeg een bontgekleurd pakje en hoefde alleen maar aapje te zijn, want met het felbewogen drama van Jan Klaassen en Katrijn had het eigenlijk niets te maken. Men kon naar wens zijn entree aan dit aapje betalen, dat het met dédain en in de verte starende, afwezige ogen in ontvangst nam; doch in het koperen bakje, waar de dikke vrouw mee rondging, vielen je twee centen vrolijker en met een tikkend geluidje.

De pruimenden en de piraten bleven naar de poppenkast kijken en schenen de man die zijn schoenen liet poetsen, niet zo interessant te vinden als ik. Het was zulk een mooie vrije groep -die opgewekte poetser met het zwarte bakje en de nonchalant doende heer, die zijn schoenen in orde gemaakt kreeg. Als een standbeeld stak het geheel tegen een dromerig-grijze hemel af op dat stil geworden pleintje daar, en ik vond dat het leven goed en prettig kon zijn. Men had achtenzestig cent op zak en de mensen deden vrije, gezellige dingen. De poppenkast was nog niet afgelopen of er werden al onder de blote hemel schoenen gepoetst. De schoenpoetser stond al weer bij een karretje smakelijk een haring naar binnen te slaan en de gepoetste mijnheer riep