Huil niet voor de tijd gekomen is

ken en slurpen aanhoren van de opgewekte dienaren der wet. Op- en aanmerkingen over ons landverraad, honend grijnzen tussen het smakken door. Kleine waarschuwingen als: ‘Pas op die radio, ze kan er wat van opvangen’ (terwijl die radio een operette-deun uitgalmde). Eigenaardiger wijs scheen ik, hoewel joods, de hoofdverdachte te zijn. Als ik rustig zei dat ik als joodse toch wel weinig animo zou hebben om seinen aan de moffen te geven, hoonden de agenten mij nog erger en toen ik driftig antwoord gaf, zei er een: ‘Pas op, je staat onder beschuldiging van de Nederlandse marine, landverraders zitten overal, ook onder de joden, en als je vervelend wordt, zetten we je direct tegen de muur. Voor verraders geldt het standrecht.’ Een roofmoordenaar zou met iets meer onderscheiding behandeld zijn.

Als ik probeerde iets tegen mijn man te zeggen, werd me dit op de grofste wijze verboden. ‘Jullie daar, smoel houden.’ Later hoorde ik mij eens toeroepen ‘Maul halten’, het verschil was niet eens zo erg groot.

Toen ik hun aanblik niet langer kon verdragen, draaide ik mijn stoel met een ruk om en ging met mijn rug naar hen toe zitten.

Het gekrijs, gevloek, plus de beschuldigingen bereikten nu hun hoogtepunt. Een agent, die zwaar oprispte, trok me met stoel en al in het vizier van de bewakers der nationale veiligheid. Volkomen apathisch, met seconden die eeuwigheden duurden, brachten we de nacht door.

Het huis moest van kelder tot zolder doorzocht worden voor verdere bewijzen. Van kelder tot zolder drong nog tot me door - wanneer ze de stapels boeken, tijdschriften, dossiers en brieven grondig gingen onderzoeken, moesten we minstens nog enige weken wachten op het resultaat.

De man die in de vroege morgen rapport kwam uitbrengen van de huiszoeking vertelde allereerst, dat hij niets had ontdekt dat wees op landverraad. Maar hij was vol van de krankzinnige dingen die hij had gezien in ons huis. ‘Allemaal sineze koppe’ - onze